Zobaczyć Neapol i…zostać przy Łazienkowskiej. To credo Michniewicza

Legia jaka jest, każdy widzi. Kiedy wydawało się już, że mistrz Polski wreszcie oszukał system i w dobrym stylu przebrnął kwalifikacje Ligi Europy, okazało się, iż nie ma zespołu, który byłby w stanie skutecznie rywalizować zarówno w pucharach, jak w i słabej PKO BP Ekstraklasie. Pocałunek śmierci ustanowiony przez Michała Probierza dotknął stołeczny zespół w ostatnich tygodniach z mocą wprost proporcjonalną do fali entuzjazmu wywołanej zwycięstwami nad Spartakiem i Leicester już w fazie grupowej. Zespół prowadzony przez Czesława Michniewicza zaczął bowiem – z tygodnia na tydzień – coraz mocniej pogrążać się w kryzysie. O ile z Rakowem Częstochowa przegrał przed własną publicznością jeszcze w mocno niefartownych okolicznościach, o tyle z Lechią Gdańsk w ogóle nie podjął walki. A od Lecha Poznań był przy Łazienkowskiej wyraźnie słabszy. Takie są fakty, zarówno przed reprezentacyjną przerwą w lidze, jak i tuż po – oglądaliśmy w akcji cień zespołu, który zapracował na szacunek w Lidze Europy.

Trenera Michniewicza spotkałem na Narodowym przy okazji meczu z San Marino i zapytałem wprost, czy to głowy piłkarzy nie dojechały, czy nogi nie pozwalają grać w takim stylu, jak ze Slavią Praga czy Dinamem Zagrzeb? Odparł w swoim stylu, że legioniści są dobrze przygotowani, świetnie suplementowani, i w ogóle niczego nie brakuje pod względem motorycznym, tylko nie nauczyli się jeszcze biegać dwóch maratonów w tygodniu. Bo nie mieli kiedy, nie są przyzwyczajeni do takiego rytmu, po prostu brakuje wprawy w takiej intensywności. Jeden są w stanie przebiec w dobrym tempie, w drugim – po kilku dniach nie są już w stanie wykrzesać maksa. Wydawało się zatem, że przerwa reprezentacyjna powinna bardzo ożywczo podziałać na mistrzów Polski. Nic takiego jednak się nie stało, w meczu z Lechem na dobrym poziomie legioniści byli w stanie rywalizować przez niespełna godzinę. Zdobyli nieuznanego gola, obili poprzeczkę, Mahir Emreli zmarnował setkę tuż po przerwie…

A po bramce Mikaela Ishaka okazało się, że problem jest znacznie większy, i nie sprowadza się jedynie do syndromu „drugiego maratonu”. Na boisku zabrakło bowiem w stołecznym zespole lidera, który podyktowałby tempo i dał hasło do ataku. Generalnie, w poczynania mistrzów Polski wdała się apatia. Byli niemal w komplecie – nie licząc Kacpra Tobiasza w bramce – niczym bokser, który nie może otrząsnąć się po nokdaunie. Ci sami, co zachwycali w poprzednim sezonie i w pucharowych kwalifikacjach, ale nie tacy sami. Emreli pudłuje w lidze z zadziwiającą regularnością, w prostych do wykończenia sytuacjach; z niewielkiej odległości. Tomas Pekhart to dziś jedynie wspomnienia o królu strzelców, dość ponure niestety. Filip Mladenović zapodział gdzieś radość z gry do przodu i nie imponuje precyzyjnymi wrzutkami w pole karne; a w defensywie zrobił się bodaj jeszcze bardziej nieporadny niż był. Rafa Lopes wybiera zaskakująco złe rozwiązania, nie nadąża już na etapie podejmowania decyzji. A Luquinhas?!

Cóż, Luquinhas po kontuzji wygląda niczym podmieniony. Stracił werwę, nie jest tak skuteczny w dryblingach jak wcześniej. Dlatego nie ma sensu 6 ligowych porażek mistrzów Polski sprowadzać tylko do zmęczenia w tygodniach pucharowych. Kryzys wydaje się systemowy, i – obym był złym prorokiem – trudno będzie teraz trenerowi Michniewiczowi podnieść zespół na czwartkowy mecz w Neapolu w Lidze Europy. Nie wiem, jak wyglądają badania motoryczne zawodników Legii – choć odnoszę wrażenie, że dynamika Lirima Kastratiego została (nieco przynajmniej) wyhamowana – dostrzegam natomiast, że mental zespołu siadł. I to bardzo mocno. Drużyna, pełna przecież indywidualnej jakości, nie była w stanie podnieść się po ciosie, który wyprowadził Ishak. Jednym jedynym… Zamiast pobudzenia i chęci odrobienia straty, lechita wywołał swym trafieniem drżenie nóg u legionistów. Cała magia, którą kibice widzieli w Moskwie i w konfrontacji z Leicester uleciała. Ba, ustąpiła miejsca zwątpieniu i trudnej do wytłumaczenia siermiędze…

Dziś trzy najważniejsze pytania są następujące: czy Michniewicz zna przyczyny zapaści, czy dysponuje bodźcami niezbędnymi do wydobycia zespołu z potężnego dołu, w który mistrzowie Polski wpadli i czy dostanie szansę na wyprowadzenie drużyny z kryzysu. Nie ma sensu czarować – to rzadkie przypadki, gdy właściciele klubów nie tracą cierpliwości/nie ulegają presji kibiców lub wyniku w takich sytuacjach. Zatem szanse, że to ten szkoleniowiec nadal będzie pracował przy Łazienkowskiej po powrocie z Neapolu i Gliwic nie są wielkie. Oceniając w procentach, są pewnie jednocyfrowe, ale… OK., Michniewicz przekombinował ze strategią na Lecha, dał się taktycznie ograć Maciejowi Skorży, i także dołożył rękę do kolejnej ligowej porażki. Co jednak wcale nie musi jeszcze oznaczać, że zupełnie stracił kontrolę nad zespołem. Właśnie teraz piłkarze mogą udowodnić, czy są w stanie umierać za szkoleniowca.

Nie sposób przy tym nie zauważyć, że od niedzielnego spotkania z Piastem skala trudności w ekstraklasie zostanie nieco obniżona w przypadku legionistów. Kalendarz tak się ułożył, że trzy najtrudniejsze jesienne przeszkody są już za mistrzami Polski, więc i o wyjście z zakrętu powinno być nieco łatwiej. Pod wodzą Michniewicza albo… Michniewicza następcy. Cóż, właśnie taki jest futbol. Do cholery…